Και μέσα στην μοναξιά εκείνη
του άντρα ή της γυναίκας,
που νιώθουν τον καταδικασμένο εαυτό,
οι παραστάσεις ζωής θ' ανεβοκατεβαίνουν
ιδέες θα συνωστίζονται μέσα τους
για τον βαρύ, εκείνο, αποχωρισμό
κι οι χαρακτήρες των φίλων θα φαίνονται
ανάγλυφοι, σε τούτη την τρομάρα του κόσμου.
Θάναι η περίπτωση του τυφλού
που οδηγεί τον άλλο τυφλό
ούτε φανάρι ή διόπτρες θα ωφελούσαν πολύ.
Τι παράξενο και τι ωραίο που θα χουν τραβηχτεί
στην μελαγχολία, στο πάθος
στο φλεγόμενο πάθος που καίει σε τόπο κλειστό
ψυχών που έχουν, μαθαίνουμε, απογοητευτεί
και ξεσπούνε σε πράξεις
απελπισίας μεγάλης, σε μύθους πελώριους
ή και να δώσουν τον εαυτό τους στην τέχνη ακόμα,
όπως κλαίει κανείς την σελήνη στον κήπο, βράδυ χειμώνα.
Θάναι κόπος χαμένος
να μοιρολογήσει κανείς πάνω
στο τι θα είχανε γράψει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου