ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΣΙΩΜΟΣ " ΠΡΟΠΕΡΝΑΣ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ Τ' ΑΠΡΙΛΗ."

Πρόκληση του χιονιά ,νύφη αμυγδαλιά Όνειρο λαμπρό, λευκό προσήλιο Πέταλα σου πέσαν πάνω στα στηθη Σαν οι αλκυονίδες μέρες αντηλιάς

Λευκό περιδέραιο, νυφικό γαμήλιο Πρόωρο ανοιξιάτικο στολίδι. Περήφανη καλλονή αμυγδαλιά Ασπρίζεις με τα πέταλα τους δρόμους Ανθώνας ενός κάτασπρου λειμώνα Ραινεις με το ρύζι τα μαλλιά Ασπρίζεις το κορμί σου και τους ώμους Σαν πρώιμη νυφούλα του χειμώνα. Μοιάζουν τα πέταλα σου αμυγδαλιά Χαρωποί λευκο- ντυμένοι κουμπάροι Που σου χαϊδεύουν το πρόσωπό,τα χείλη Κατάλευκη αυγούλα μιας δροσοσταλιάς Σε ένα βιαστικό προξενιό του Φλεβάρη Που προσπέρασε τα σύνορα τ' Απρίλη. Λευτέρης ΣιωμοςΚ 99δ.π.ελ.

Η φωτογραφία δημιουργήθηκε με ΑΙ

ΡΙΧΝΕΙ Η ΑΓΑΠΗ ΚΑΣΤΡΑ Τραγούδι (Ερμηνεία : Φιλιώ Ανταβόλου Στίχοι : Ηρακλής Κριεζής Μουσική σύνθεση/Ενορχήστρωση : Άκης Χατζηπαυλίδης)

 

Ερμηνεία : Φιλιώ Ανταβόλου Στίχοι : Ηρακλής Κριεζής Μουσική σύνθεση/Ενορχήστρωση : Άκης Χατζηπαυλίδης ΡΙΧΝΕΙ Η ΑΓΑΠΗ ΚΑΣΤΡΑ Φεύγει ο καιρός αμίλητος, το γκρίζο του φοράει όσα ο νους βαστάει είναι κρυφός καημός... Ήσουνα φως που κράτησα σε κάτασπρο σεντόνι, τώρα η αγάπη μόνη γίνεται στεναγμός... Φέρνει βροχή τ' απόβραδο εσένα να θυμίζει κι άνεμος να σφυρίζει αποχαιρετισμό... Λύγισε και τ' αγιόκλημα που φύτεψες στη γλάστρα ρίχνει η αγάπη κάστρα σαν ψάχνει γυρισμό... Ήσουνα φως που κράτησα σε κάτασπρο σεντόνι, τώρα η αγάπη μόνη γίνεται στεναγμός... Δώσε χαρά στα χείλη μου με το χαμόγελό σου ήμουν ο άνθρωπός σου κι έμεινα μοναχός... Βάλε φωτιά στα στήθη μου με της καρδιάς σου νάμα είν' η αγάπη θάμα, πίκρα ο χωρισμός... Φέρνει βροχή τ' απόβραδο εσένα να θυμίζει κι άνεμος να σφυρίζει αποχαιρετισμό... Λύγισε και τ' αγιόκλημα που φύτεψες στη γλάστρα ρίχνει η αγάπη κάστρα σαν ψάχνει γυρισμό... Βάλε φωτιά στα στήθη μου με της καρδιάς σου νάμα είν' η αγάπη θάμα, πίκρα ο χωρισμός... Ηρακλής Κριεζής

Mohammed Rahhal "Poets of the world celebrate"

 

Poets of the world celebrate 

Voices rose and poetic words blended in all languages ​​from all five continents , on its international day, from all five continents, celebrating World Poetry Day and calling for peace in a world tired of people's wars, in all theaters and museums, halls and large halls and schools of all segments, the pulse of the enchanting words announcing the beginning of the arrival of the major international poetry festivals in the middle of this year. In Mexico , the poets of the marathon gathered in its profound languages, Mexican, English and Argentine, with the participation of more than 300 international poets, with participation that lasted a full week. In Russia, the theater was in the CDL Hall and Kazan, and  the World_Book_Organization WOW and the Eurasian and Russian Writers' Unions witnessed the celebration of World_Day, how could it not be when it is the first country In the world, World Poetry Day was celebrated, and India  came with many participations that brought together poets from different nationalities, the Asian continent, to be the most prominent event in China , in Great_Poetry_Movement and the translation of 30 international poets selected from all over the world, a selection of poems in the Chinese language, in the African Writers Union, which accompanied the World Poetry Week in coordination with the International Poetry Union in South Africa 

 As for the Poetry Writers Union in United_States_of_America , in which poets from the Asian continent participated, from India  and Bangladesh , a group of poets with many participations in which they continued to express poetry in many languages, declaring that the greatest value of poetry is the message of the peoples of the world and the first language of peace in the world. 

My participation was in  Cesart in Ecuador  on March 27th, celebrating International Women's and Poetry Day, a new experience for me in a different space, and during the days of the international week, the major international and continental competitions in the world were announced, so that Venezuela  would participate in the monthly issue of International_Humanity_Magazine that brought together poets from all five continents  and the International Poetry Month that brought together 1300 poets from all countries of the world from 200 countries is the most this year. 

Numerous participations in countries Mexico Ecuador ,  United_States_of_America Russia  diverse in languages ​​​​in World Poetry Month and follow-ups for many participations, Send me one rule: "Poetry is the language of the peoples of the world." 

Mohammed Rahhal

Fareed Agyakwah "A Minute of Silence"

 

Fareed Agyakwah – A Short Biography

Fareed Agyakwah is a Ghanaian poet, author, and literary scholar known for his contributions to contemporary African poetry and literature. His works often explore themes of peace, humanity, and the African experience. He has been featured in prominent anthologies such as Wreaths for a Wayfarer: An Anthology in Honour of Pius Adesanmi, the Best New African Poets 2019 Anthology and World Poetry Yearbook 2024. His book, A Child’s Poetry for Peace, reflects his commitment to using poetry as a tool for social change.

Agyakwah’s literary excellence has earned him several international accolades, including the Temirqazyq-Best Poet-Writer of the World 2019 and the Miembro de Honor 2020. His work continues to inspire readers globally, and he remains an active voice in the literary community, engaging with audiences through social media and other platforms. What a time to observe: "A minute of Silence"!

A Minute of Silence

(Dedicated to World Poetry Day/Month)

A minute of silence for borders that break us,

For lines drawn in dust, yet carved in our minds.

We are one people, beneath different flags,

One big world, yet torn into fragments.

A minute of silence for tongues that tremble,

Speaking of peace with lips sealed by war.

Nations like neighbors, yet strangers in spirit,

Cathedrals pulled down before they are built.

A minute of silence for the children of famine,

For rivers that run, yet quench no thirst.

For fields of gold that feed no mouths,

For the feast of hunger—so full, so empty.

A minute of silence for hands that hold weapons,

When they were made to build and embrace.

For the oxymoron of war and wisdom,

For power that crumbles, yet claims to stand tall.

But silence alone cannot heal our wounds—

Let voices rise like rivers in rain,

Let peace be the anthem of all our nations,

Let unity be the language we speak.

A minute of silence, but a lifetime of action,

For we are one people, in one big world.

God bless the moon, God bless the earth,

God bless you, and God bless me.

Carpe "Χειρονομίες..."

 

Κάμπτει ο χρόνος
τις πτυχές του σώματος .
Σύννεφα περαστικά
βολτάρουν, καταπίνουν τη ζωή .
Στην οδό θανάτου
πανηγύρι στήθηκε
με φόντο κλασικό
τα φιλιά της αμαρτίας
στα απλωμένα ρούχα .
Μια φρικτή βουή το πάθος,
ωκεανός ανταριασμένος .
Υπερασπίστηκα την έξαψη
φτιάχνοντας σχεδίες .
Η θνητή μου μορφή
έτοιμη να παρασυρθεί στα κύματα,
να ηττηθεί απ' τις χειρονομίες του έρωτα .

Carpe .

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΣΑΚΑΛΗΣ " Σ ένα μπαρ"

Φορούσε μια άσπρη μπλούζα

εξώπλατη

καθόταν στον πάγκο

σ΄ένα σκαμπό

κοίταζε τα ράφια

με τα μπουκάλια τα ποτά

κι είχε την πλάτη

γυρισμένη προς τον κόσμο

πέρασα δίπλα της

και τ΄άρωμα της

με χτύπησε δυνατά

στο κεφάλι

κάθισα λίγο πιο πέρα

παρήγγειλα ποτό

ήταν μελαγχολική

μα τόσο όμορφη

αρχαία ελληνίδα θεά

ήταν αλλού

μόνο το σώμα της

ήταν εκεί

κάπου - κάπου

γύριζα και την κοιτούσα

ώσπου, ώ του θαύματος

με κοίταξε και χαμογέλασε

κι έγινα ξαφνικά

άλλος άνθρωπος.

Η Ομιλία της Ελένης Τσερεζόλε στην παρουσίαση του βιβλίου της Αρετής Γεωργοσοπούλου Μακρέλ, “Eυτυχώς που τα ξεπλένει η θάλασσα”

 Κυριακή 30 Μαρτίου 2025, παρουσίαση του βιβλίου της Αρετής Γεωργοσοπούλου Μακρέλ, “Eυτυχώς που τα ξεπλένει η θάλασσα”, Ενύπνιο

Σωματείο των Απανταχού Ινεπολιτών - Κασταμονικτών

ευχαριστίες: στους ανθρώπους του Σωματείου για την πρωτοβουλία παρουσίασης του βιβλίου και φυσικά, last but not least, στη συγγραφέα, την κα Αρετή Γεωργοσοπούλου Μακρέλ για το εξαιρετικό βιβλίο που μας παρέδωσε αλλά και για την εμπιστοσύνη και την τιμή που μου κάνει για την παρουσίασή του.

Ένα βιβλίο πολυεπίπεδο και χρήσιμο.

Ένα βιβλίο με πολλές, θα έλεγα, ετικέτες.

Ένα βιβλίο λυρικό,

με εξαιρετικές σελίδες για τη θάλασσα, τα στοιχεία και τα στοιχειά της, τη σχέση της με τον άνθρωπο αλλά και τη μυθολογία.

Ένα βιβλίο, γραμμένο με πολύ ενσυναίσθηση αλλά και χιούμορ.

Και παράλληλα ένα βιβλίο – εργαλείο τολμώ να πω.

Ένα βιβλίο που μας καλεί σε πορεία αυτογνωσίας.

Ένα βιβλίο που θέτει καίρια ερωτήματα για εμάς τις γυναίκες, για τις προκλήσεις, τα στερεότυπα που ζούμε, όσο είμαστε κορίτσια και μετά, στην ενήλικη ζωή μας. Θέτει λοιπόν ερωτήματα για τις σχέσεις των φύλων, χωρίς προκαταλήψεις χωρίς να δίνει λύσεις προκατ.

Αλλά μας βοηθά στο στοχασμό μας.

Σκιαγραφεί δυνατότητες απαντήσεων.

Απαντήσεων μέσα από από τις δικές μας δυνάμεις. Απαντήσεων μέσα από έναν γόνιμο και ειλικρινή διάλογο με τους εαυτούς μας.

Απαντήσεων από εμάς για εμάς.

Χωρίς ενδιάμεσους είτε αυτοί είναι γονείς, σύντροφοι, φίλοι.

Πραγματικά ένα βιβλίο για τη γυναικεία ενδυνάμωση.

Μάλιστα θα πρότεινα να περιληφθεί στο πρόγραμμα... αυτοάμυνας που έχει βάλει η ΔΕΠΙΣ.

 

“ευτυχώς που τα ξεπλένει η θάλασσα” λοιπόν.

Ευτυχώς για εμάς που η Αρετή πήρε το μολύβι της ή το πληκτρολόγιό της κι έγραψε.

Και μας προσφέρει αυτό το βιβλίο.

Που είναι σίγουρο ότι δεν θα μείνει στο ράφι.

 

Γιατί δεν είναι ένα απλό μυθιστόρημα.

Μια απλή ιστορία.

Γιαυτό και δεν μπορεί να υπάρξει μία, μονοδιάστατη παρουσίαση βιβλίου.

Υπάρχουν τόσες παρουσιάσεις όσες και αναγνώστριες, όσοι και αναγνώστες.

Όσες και όσοι είμαστε σήμερα εδώ,

άλλες τόσες και οι αναγνώσεις.

Η κάθε ματιά μας, η κάθε δική μας ανάγνωση, είναι και μια ξεχωριστή παρουσίαση.

Ειδικά μάλιστα όταν πρόκειται για ένα τόσο πλούσιο βιβλίο.

Προτείνω λοιπόν προς συζήτηση μερικά από τα υφάδια που συνθέτουν το υφαντό του βιβλίου της Αρετής.

Υφάδι πρώτο λοιπόν.

Μιλάμε για ένα βιβλίο ανατροπής πεπερασμένων μύθων όπως διαπιστώνουμε διαβάζοντας τους τίτλους των κεφαλαίων.

Πράγματι λοιπόν η πρώτη εντύπωση ΔΕΝ είναι το παν.

Ούτε το ένστικτο είναι αλάνθαστο,

ούτε υπάρχει πάντα η μαγεία της πρώτης φοράς,

ούτε οι μεγάλοι ξέρουν πάντα από την εμπειρία της ζωής, ούτε, ούτε, ούτε, ούτε.

Για να καταλήξουμε στον 12ο Μύθο: ότι δήθεν ο άνθρωπος δεν αλλάζει.

Το βιβλίο – και αυτό ακριβώς το κάνει πολύ ενδιαφέρον, είναι το αλάτι που το νοστιμεύει -,

μας δείχνει ότι ισχύει ακριβώς το αντίθετο.

Ο άνθρωπος αλλάζει και αυτό είναι το δεύτερο υφάδι.

Μέσα από την ανατομία της αυτογνωσίας της ηρωίδας της, που διόλου τυχαία λέγεται “Άρτεμις”,

η Αρετή μας εξηγεί ότι, ναι, ευτυχώς ο άνθρωπος αλλάζει.

Οι γυναίκες αλλάζουμε.

Πετάμε τα στερεότυπα, τα ξεπερνάμε.

Και ζούμε για εμάς.

Αλλάζουμε.

Όχι εύκολα.

Με πτώσεις.

Με πόνο.

Με αναθεωρήσεις για πρόσωπα και καταστάσεις.

Και με αναγεννήσεις.

Είναι χαρακτηριστικός και λέει πολλά ο τρόπος που στο τέλος της πραγματικής πορείας ενηλικίωσής της και της αναγέννησής της, η Άρτεμις αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα των σχέσεων στην οικογένειά της.

Για παράδειγμα όταν αντιλαμβάνεται τον χειριστικό ρόλο του πατέρα που λατρεύει και που όμως της... είχε μεταφέρει τις ευθύνες της δικής του ζωής --> σελ 205.

Το έλλειμμα επικοινωνίας στο εσωτερικό της οικογένειάς της είναι κοινό χαρακτηριστικό που το ζούμε καθημερινά.

Και μόνο τυχαία δεν είναι η συχνή εργαλειοποίηση του παιδιού, από τους γονείς, οι οποίοι, αντιστρέφοντας τους ρόλους, χρησιμοποιούν ως στήριγμα δικό τους το παιδί τους --> σελ. 160.

Σε αυτόν τον δύσκολο δρόμο της αυτογνωσίας που η Άρτεμις ανοίγει μόνη της,

που ανοίγουμε μόνες μας,

η φύση μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά.

Η θάλασσα με τη γραφίδα και την τέχνη της Αρετής αναδεικνύεται σε κρίσιμο δρώντα του βιβλίου.

Και αυτό είναι το τρίτο υφάδι στο υφαντό μας.

Δεν είναι νομίζω υπερβολή να πει κανείς ότι οι σελίδες για τη θάλασσα που παρεμβάλλει με μαεστρία η Αρετή, αποτελούν πραγματικά ένα δεύτερο βιβλίο μέσα στο βιβλίο.

Ένα διαρκές παράλληλο σχόλιο της θάλασσας, της μεγάλης πράσινης σύμφωνα με τους Αιγύπτιους, που “φωτίζει” από τα βάθη της, τα βασανιστικά ερωτήματα αυτογνωσίας.

Η Αρετή μας χαρίζει εξαιρετικά λυρικές και μεστές περιεχομένου σελίδες με τον εικαστικό υπομνηματισμό των εξαιρετικών εικόνων του Διονύση Βλαχόπουλου.

Σελίδες που αναδεικνύουν τη θάλασσα σε παράλληλη ηρωίδα με δική της ταυτότητα.

Μια ουσιαστική παρουσία μυστικών φωνών που απαντούν καίρια στους μύχιους φόβους και αρχέγονες πτυχές μας:--> σελ. 136.

Μια παρουσία που δεν είναι ουδέτερη, που ανταμείβει.

“Η θάλασσα με ευγνωμοσύνη της στέλνει πίσω... Σελ 201

Όλες οι περιγραφές της θάλασσας εντυπωσιάζουν - λεπτομερείς, ρεαλιστικές και ποιητικές μαζί.

Και όχι μόνο αυτό.

Εμπνέουν.

Εμπνέουν όλες οι αποχρώσεις του γαλάζιου που μοιάζουν να βγαίνουν από πίνακες μεγάλων ιμπρεσιονιστών, όπως ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ζωγράφους του μεσοπολέμου, ο Μιχάλης Οικονόμου – μελέτη του έργου του είναι ο πίνακας “Πειραιάς” του εξωφύλλου από τον Διονύση Βλαχόπουλο.

Άλλωστε μόνο τυχαίος δεν είναι ο τίτλος του βιβλίου που όπου ένας πόλος είναι η θάλασσα: “ευτυχώς που τα ξεπλένει η θάλασσα”.

Ο δεύτερος πόλος είναι αυτό “τα” που παραπέμπει σε όλους εκείνους τους στερεοτυπικούς ρόλους, τους κώδικες που κατασκευάζει η πατριαρχία και που μας επιβάλλονται σε εμάς τις γυναίκες από τα μικράτα μας.

Αυτά ακριβώς που περιγράφει γλαφυρά η συγγραφέας με τους, ω πόσο γνώριμους,

διαλόγους μεταξύ γυναικών για τα νεογέννητα αρσενικά μωρά τους και τα πλούσια “προσόντα” τους, που μάλιστα αποθανατίζουν σε φωτογραφίες.

 

Παράλληλα την παρουσία της θάλασσας τη συνδέει η συγγραφέας με τα αρχέγονα νήματα της μυθολογίας εντάσσοντας και τις δύο στο υφαντό της αφήγησής της – και αυτό είναι το τέταρτο υφάδι μας.

Για αυτό και η επιλογή του ονόματος της ηρωίδας είναι πολυσήμαντη.

Η θεά Άρτεμις είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και σύνθετες μορφές του ελληνικού Δωδεκάθεου.

Θεά του κυνηγιού,

θεά της Σελήνης (κατά τους Ορφικούς),

προστάτιδα της άγριας φύσης, του ζωϊκού και φυσικού κόσμου, της μητρότητας, της νεότητας, της αγνότητας. Η ετυμολογία του ονόματος λέει επίσης πολλά: προέρχεται από το επίθετο “αρτεμής”, που σημαίνει “σώος, ακέραιος, υγιής”,

και συντίθεται από τις λέξεις “άρτιος” και “τέμνω”.

Άρα η Άρτεμις είναι η σώα, η ακέραια, η υγιής κυρίως πνευματικά.

Ακριβώς τα χαρακτηριστικά της ηρωίδας του βιβλίου.

Η οποία, διόλου αναπάντεχα στην κομβική στιγμή της ζωής της, επιλέγει να επισκεφθεί το μαντείο του Απόλλωνα. “Εκεί ακριβώς λατρευόταν η αδελφή του Απόλλωνα, η Άρτεμις καθώς και οι Χάριτες και οι Μούσες. Βρήκα το κέντρο του ναού και πήγα και κάθισα εκεί. Στον ομφαλό της γης”, λέει η σύγχρονη Άρτεμις,

σε μια φάση της ζωής της που πλέον έχει καταλάβει τι και πως πρέπει να αλλάξει για να ζει η ίδια για την ίδια και όχι για τους άλλους.

Τη φάση που έχει ξεκινήσει τη μεταμόρφωσή της.

Μια μεταμόρφωση που περνά συχνά μέσα από την ανάγκη να επικοινωνίας με μια άλλη γυναίκα που σχεδόν δεν γνώρισε.

Τη γιαγιά της.

Επικοινωνία για βοήθεια και στήριξη που διευκολύνουν, ποιοι άλλοι; η θάλασσα και το φεγγάρι,

“αυτός ο φωτεινός δίαυλος τις ένωνε σε μια γερή, συμπαντική ένωση”.

Έχει ενδιαφέρον, το πέμπτο μας υφάδι,

ότι στο βιβλίο περιγράφονται, σε background, και οι ιστορίες των άλλων  γυναικών, των άλλων κρίκων, όπως της προγιαγιάς Άρτεμις.

Μιας αγίας γυναίκας της Ρούμελης που εκφράζει την κοινή μοίρα των γυναικών εκείνης της εποχής και όχι μόνο.

Μιας γυναίκας που την πάντρεψαν χωρίς καν να την ρωτήσουν, με έναν άνδρα χήρο, με τρία παιδιά. Μαζί έκαναν άλλα τρία. Και μετά ο άνδρας της πήγε εργάτης στη διώρυγα του Σουέζ. Και που όταν ο κουνιάδος του, που δούλευαν μαζί, τον κορόιδεψε και επιστρέφοντας στο χωριό, δεν έδωσε ποτέ τα χρήματα που του είχε εμπιστευθεί στην Άρτεμι, τότε ο σύζυγος - αφέντης της μήνυσε να μην τη βρει ζωντανή όταν θα γυρνούσε πίσω!

Αντί να στραφεί κατά του φταίχτη, στράφηκε κατά της αθώας. Κατά της γυναίκας...

Η οποία τον απάλλαξε από την παρουσία της: πέθανε ξαφνικά τρεις μέρες πριν την επιστροφή του συζύγου – δυνάστη και... γυναικοκτόνου.

Γυναικοκτόνου εξ αποστάσεως.

Ένα έγκλημα γυναικοκτονίας που διαπερνά τους αιώνες.

Τόσο τραγικά οικείο.

Μόνο τα ονόματα και τα μέρη αλλάζουν.

Η ωμή βία της πατριαρχίας που δολοφονεί, που διαλύει τις γυναίκες και τις αξίες τους, παραμένει ίδια και απαράλλακτη.

Κρίκος των ιστοριών γυναικών είναι κι ιστορία της μητέρας της Άρτεμις.

Που υποχρεώθηκε από τη δική της μητέρα να μην σπουδάσει, παρότι πρώτη μαθήτρια, για να υπηρετήσει, μετά τον Εμφύλιο, στην Αθήνα τα δύο αδέλφια της που τα κυνηγούσαν οι ασφαλίτες.

Αυτό το αίσθημα αδικίας θα στοίχειωνε μια ζωή.

Όπως άλλωστε και η κουβέντα που της είχε πει ξανά η μάνα της: “και του βασιλιά ο γιος να έλθει να σε ζητήσει, εγώ θα σου τα χαλάσω”.

Αυτό το έλλειμμα αγάπης που η ίδια βίωσε, επηρεάζει και τη σχέση με τη δική της κόρη, την Άρτεμι, που με τη σειρά της από παιδί είχε και το δυσβάστακτο καθήκον δικαιολόγησης της μητέρας της.

Όμως όλα αυτά η Άρτεμις βρίσκει τη δύναμη να τα κάνει παρελθόν.

Όταν αποφασίσει να ενηλικιωθεί πραγματικά και να αλλάξει ριζικά τη θεώρησή της.

Και να δώσει νέο, πραγματικό νόημα τη ζωή της.

Βάζοντάς την σε νέες ράγες.

Παρομοιάζει τον εαυτό της με αρσενικό αχινό – άλλο ένα κλείσιμο του ματιού στο περιβάλλον της θάλασσας : “μεγάλη δόση αυτοπεποίθησης και δυναμισμού απέξω, για καμουφλάζ, και ανασφάλεια και ανεξέλεγκτη ευαισθησία από μέσα”, και καταφέρνει να φθάσει στο τέλος της πορείας αυτογνωσίας:

“Οι παρακαταθήκες... σελ. 209

Αυτές τις νέες πινακίδες που της δείχνουν το δρόμο για την “υπερκόσμια αύρα της Υποδοχής και της Σύνδεσης”.

Το τέλος για τη νέα αρχή.

Φίλες και φίλοι

θα μπορούσα να πω πολλά, πολλά ακόμη.

Αλλά δεν θα το κάνω.

Γιατί ο στόχος μου είναι να σας μεταφέρω τη διάθεση να ανακαλύψετε εσείς τα δικά σας υφάδια.

Να κάνετε τις δικές αναγνώσεις.

Να ανακαλύψετε τη δική σας “Αρτεμι”.

Δεν έχουμε παρά να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Αρετή που μας παρέδωσε αυτό το βιβλίο ζωής, ή, ορθότερα, μια μέθοδο προσέγγισης της ζωής, των ζωών μας.

Σας ευχαριστώ

 Ελένη  Τσερεζόλε